Unuttum Say!

Unuttum Say!

Eteklerinde kahverengi tavşanlar olan sarı elbisemi, ham ve ekşi meyvelerini toplamak için kayısı ağaçlarına tırmanışımı hatta dengemi kaybederek düşmemi, yara bere içinde annemin karşısına çıktığımda gözlerindeki ifadeyi unutmadım.

Kızamık, kabakulak ve adını bilmeden geçirdiğim çocuk hastalıklarında ateşler içinde yanışlarımı, ılık duşların altında titreyişlerimi, ne olduğunu anlamadığım iğrenç ilaçları içmemek için ağlayışlarımı unutmadım.

Bahçede bulduğum yavru yılanı elime alarak, “Bu ne?” diye sorarken babacığımın yaşadığı paniği, erkek çocukların oyununa katılabilmek için ceplerimde taşıdığım rengârenk misketlerimi, yine de “Sen kızsın olmaz!” diyerek oyuna almadıklarını ve teker teker attığım misketlerin Porsuk çayındaki bana özel yeri unutmadım.

Milli bayramlarda okulun gözde öğrencisi olarak okuduğum ****** ve Bayrak şiirlerini, hayatın hiçbir kesitinde işime yaramayan kimya dersindeki tepkimeleri öğrenebilmek için yaptığım başarısız deneyleri unutmadım.

Yüzmeyi öğrenirken sudaki çırpınışlarımı, Fizik dersinde denge konusunu öğrenmeden, bisiklette dengeyi kavrayışımı, ilk araba kullanırken; burnumun ucuna kadar gelmiş bir damla teri direksiyonu bırakmamak için silemediğimi ve bütün ilklerimi unutmadım.

Geçmişimi, vurgunlarımı, yangınlarımı, kaybettiklerimi, kazandıklarımı, geldiğim noktayı, kaldığım noktayı, senin ve Azrail’in ilk öpücüğünü, düşe kalka gittiğim yollarda, dizlerimde kapanmayan yaraları, hala tavan arasında sakladığım oyuncaklarımı, hayatımın parça bölük kesitlerini ve gizemli köşelerinde kalmış anılarını; hiç birisini unutmadım. Bir de seni sevgili!


Adına şiirler yazarken tükenmez denilen kalemin gözlerimin önünde tükenişini, kendi tükenişimi, ardından karakalemle çizdiğim portrelerini, kulağıma fısıldadığın yarım yamalak sevgi sözlerini, zihnimde tamamlayarak yaşadığım mutluluğu unutamadım sevgili!


Olur da bir gün; bunları unutursam eğer...
Bil ki! Seni de unuttum sevgili…
Şimdiden unuttum say!
Dönmeyeceğine göre
Ne fark eder…