YÜZLEŞME

YÜZLEŞME

İyi değilim ben! Tek damla yaş dökmedim yitenlerin ardından, bir gün olsun düşünmedim ne ekmeğimden artanla idare edebileceklerin sayısını ne de durumunu. Sevdim dediklerimin bile acısına ortak olmayı beceremedim hiçbir defa. Sanmayın ki yeterlidir “Kendimi onun yerine koyuyorum da…” lar, bir de üstüne “Üzülme!” deyip yola devam etmeler. El âlemin vefasını, dost ölçüsünü sorgularken aynaya bakmadığın günlerin sayısından bihabersen hele… Ya mazinin kim bilir hangi köşesine gömdüğüm, ben için öleceklere ne demeli? Kim bilir kaç umudu, güzelliği, aşkı çiğneyip geçtim dönüp bakmadan? Kim bilir ne kalpler kırdım ne/densizce, çekip gittim kal/leşçe.

Anladım hiç kolay olmadığını, iyi olmaya çalışmakla iyi olunmadığını. Belki de mayada saklılardandı onca yıl didindiğim, kendimi heba ettiğim o yüce meziyet.

Elime düşen her sırrı korumak için özel bir çabaya gerek duydum hep. Çok zaman dilimi kesmek, aklımı yitirmek istedim söyleyememek için. İçimde bir ben ki yedi bitirdi günbegün “Tükür artık!” diye. Direndim çığlıklarına, uykularımı çalışına, söyletmek için çabalayışına…

Şimdi mi? En zoru bu gerçekle yaşamaktır işte! Hesapta kesmek vardı kangren kısımları, hem de gerekirse cümlesini. Kessem canım yanar, kesmesem bu illet her yanımı sarar. Sakalım olsa sözüm geçecek de kendime, aşağı tükürüp sakalı yukarı tükürüp bıyığı batırmak olurdu o vakit de benimkisi.

Dinledim, yaslandım, dinlendim; ama ayağa kalkamadım. Kırıntılara baktığımda ise aslında kırılmışlardan ibaret olduğumu anladım.

ÇİĞDEM BEKAR ABİLOV