PİŞMANLIK

PİŞMANLIK

Ulu şehir, yüce kent diyordun ya…
Geldin işte!

Hiç susmayan yollara
Küstü mü bahar soluyan pencerelerin?


Mil çekti can gözüne biliyorum,
Sarım sarım demir, katbekat beton
Ve küskün ziftî duvarlar…

Sustu mu şakıyan dillerin?


Şimdi diyorsun ki içinden:

Ah,
“Nerde o sakin
Ve mavi kıyılı yeşil beldenin,
Küçüklüğüne inat o büyük insanları?”